Gisteren was ik precies drie maanden in de Verenigde Staten. Ik heb verzaakt daar toen over te schrijven, maar om het in perspectief te plaatsen: ik ben gister ook vergeten mijn telefoonabonnement bij te vullen. T-Mobile (USA) was wel vergevingsgezind en ik mocht m’n nummer houden. Een goede reden heb ik, te weten de fam. Vriendin die gister het zonnige L.A. bereikte. Bij wijze van spreken en voordat ik het wist zat ik in een RV op weg naar Malibu, waar ik vervolgens een nachtje ben blijven kamperen. Het voordeel van zo’n RV is wel dat je niet met een wc-rol over de camping hoeft en het voordeel van een Amerikaanse camping is WiFi en prima voorzieningen, zoals wc-rollen in het toiletgebouw. We hadden prachtig zicht op de zee met in de verte de stranden van Los Angeles. Niet ver van de kust zwommen dolfijnen voorbij en dat was toch wel bijzonder, ondanks dat je ze in het Dolfinarium in Harderwijk veel beter kan zien natuurlijk. Toen het donker werd, ontpopte zich een zee van licht aan de andere kant van de baai. De avondspits van LAX konden we mooi volgen als een spoor van vliegende lichtjes, vanuit de verte eerst dalend tot aan de grond en dan boven zee weer omhoog tot uit het zicht.
Vandaag heb ik ze rondgeleid door Santa M. en Venice Beach. De beide beach cities hebben zich van hun beste kant laten zien, waarvoor dank. Vijf uur lang liepen we in de stralende zon. Nou ben ik in de zomer normaliter wel terughoudend met betrekking tot de zon, maar het is winter ja, hallo. Met als gevolg dat ik met lichte hoofdpijn de dag besluit en morgen vast wel weer de oude ben.
Vandaag was ook de Superbowl, de finale van de NFL. Drie uur lang American Football kijken en vooral heel veel reclame. Het ging tussen de New England Patriots en de New York Giants, het laatstgenoemde team heeft gewonnen. Het was spectaculair en historisch en zeker wel gezellig, maar veel ervan heb ik niet begrepen.
Terug naar gister, want toen was ik precies drie maanden in de VS. Dat is precies zo lang als de wittebroodsweken van een cultuurshock dienen te duren. In die periode is alles prachtig en fantastisch en ik moet zeggen, tot nu toe went het wel aardig. Maar het is tijd voor twijfels en ongemak, de komende drie tot zes maanden zou het zwaar kunnen worden. Dat zou betekenen dat ik de rest van mijn verblijf hier onwennig ga zitten wezen en zo zijn we natuurlijk niet getrouwd, de VS en ik. Zo zal het dus wel niet lopen.
Natuurlijk zucht ik af en toe of is er iets dat me verbaasd, ook nu al. Als ik weer in m’n eentje op de fiets op die veels te brede weg sta te wachten op groen, maar de lus in de grond zijn werk niet wil doen. Gewogen en te licht bevonden, het wachten is dan op een auto. Ik snap niet waarom chipszakken van het merk dat wij wel kennen hier wit van binnen zijn in plaats van zilverkleurig. Waarom moeten M&M’s hier minder lekker smaken? Dat deuren hier vaak draaiknoppen in plaats van klinken hebben is niet handig met je handen vol. De ontvangst met je mobiel, het tragere internet en het flinke verschil tussen arm en rijk.
Nee, Nederland is soms zo gek nog niet. Toch hoef ik nog niet terug, althans, als heimwee is dat je kriebels krijgt bij het denken aan landen op Schiphol, dan heb ik dat niet… meer. Wel oefent al wat Nederlands is een raar soort aantrekkingskracht op me uit. Ik kijk graag het Nederlandse nieuws en ben ik zelfs een heel klein beetje trots dat The Voice uit onze keuken komt. Ook kan ik bijna eindeloos luisteren naar de mooie Nederlandstalige liedjes van Eefje de Visser [Spotify], al heeft dat misschien niks met dit alles te maken.
Bonus: nieuwe foto’s op de fotopagina en op Facebook.