Zonder veel poespas is de mijlpaal van zes weken gekomen en gegaan. Eerder bleef ik met studiereis Pixel zo lang in de VS. Dat was mijn record in hier zijn en niet thuis zijn in het algemeen. Sindsdien breek ik elke dag mijn record. Vandaag ook en morgen weer. Die gedachte helpt wel bij het opstaan, wat ook hier oud en vertrouwd ingewikkeld kan zijn. Op den duur hoop ik ook andere records te breken, bijvoorbeeld op de fiets of in hardloopschoenen.
Vandaag is de laatste dag voor de winter break en morgen vertrek ik naar Vancouver. Ik heb gehoord dat alles daar beter is dan hier, behalve dan het weer, maar in het bijzonder wel de aanwezigheid van Sanne. Terwijl u verder leest spring ik even een gat in de lucht. Zo.
Als ik terug kom in L.A., in 2012, breekt de derde maand van mijn afstuderen aan. Niemand vertelt me wat ik dan eigenlijk moet hebben, hoe ver ik moet zijn, en misschien heeft dat ook geen zin, want iedereen doet het anders. Ik heb pagina’s vol gepend met aantekeningen van de papers die ik heb gelezen, tekstbestanden vol fragmenten van zinnen en paragrafen en een leeg Word document, genaamd Thesis.doc.
Laat ik van de gelegenheid gebruik maken om u, de nietsvermoedende lezer, uit te leggen wat ik hier nou eigenlijk doe, zonder dat daar een uitstekende beheersing van de literatuur op het gebied van incremental grounding in spoken dialogue systems voor nodig is. Die gelegenheid heb ik, om eerlijk te zijn, een aantal zinnen eerder al aangegrepen. Ik ga m’n thesis natuurlijk niet in Word schrijven.
Mijn onderzoek hier aan het ICT valt onder het Virtual Humans project. Binnen dat project probeert men virtuele mensen te maken die luisteren, praten, bewegen, denken en er uit zien als mensen. Met betrekking tot dat laatste, stelt u zich geen pop voor, maar een geavanceerd computerspel, een 3D wereld op het computerscherm, waarbinnen die virtuele mensen bestaan. Om dit voor elkaar te krijgen, heb je een breed scala aan expertise nodig en met, onder andere, tekenaars, animators, 3D artiesten, psychologen, programmeurs en taalwetenschappers heeft het ICT een uitstekend team bij elkaar.
Ik houd mij bezig met het luisteren, praten en denken van de virtuele mensen en hoop met mijn werk de interactie tussen een mens en een virtueel mens meer op interactie tussen echte mensen onderling te laten lijken. Een conversatie met een virtueel mens is op het moment nog alsof je door een walky-talky moet communiceren: ieder neemt netjes één voor één de beurt en geeft duidelijk aan wanneer hij/zij klaar is met praten. Dat is een vereenvoudigde weergave van de werkelijkheid.
Als u en ik face-to-face zouden praten, en ik heb het woord, dan knikt u of zegt u “ja” en “ok”, en terwijl ik praat let ik op u, zodat ik weet dat ik word begrepen en of ik door kan gaan. Zo zijn er meer signalen die tijdens een gesprek inzicht geven in de mate van begrip van de gesprekspartners en het mogelijk maken dat wij vloeiend, levendig en efficient kunnen communiceren. Ik wil graag dat de virtuele mensen die signalen ook gaan oppikken en er naar gaan handelen. In hoeverre dat gaat lukken, ga ik de komende maanden zien en u, wellicht, wanneer ik mijn afstudeerpraatje hou.
Nou Thomas, als het zo ver is, ben ik bij je praatje.
Geniet nu maar van kerst en maak een paar mooie foto’s!
Klinkt verrekte interessant meneer! Lijkt me erg leuk om je bevindingen toe passen in ontwerpen waarbij communicatie tussen verschillende objecten aanwezig is. Ik zou het dus weer graag naar de ‘echte’ wereld willen trekken.
Veel succes daar nog in het Amerikaanse! Ik wilde trouwens dat ik die zin neer kon zetten: “maar in het bijzonder wel de aanwezigheid van Sanne”. Damn. Das geen grap meer.
Ja, dat is ook wel interessant. Hoewel het mij vooral gaat om de interactie in natuurlijke taal kan ik me voorstellen dat een virtual human in de toekomst de interface is tot een systeem, bestaande uit meerdere objecten, bijv. domotica. Geen idee of dat een beetje is wat je bedoelt, daar heb ik weinig verstand van. Wel leuk dat zowel thomvis.nl als drumkruk.nl weer blogs zijn. Oude tijden herleven 🙂
Sorry van die Sanne zin. De kans zit je tegen, want van alle namen, zal Sanne het meest waarschijnlijk een dergelijke situatie teweeg zal brengen.
Als je om de een of andere reden zou mislukken in je vak, wat me erg onwaarschijnlijk lijkt, kan je altijd nog columns gaan schrijven. Ik geniet…..
Joleen
Thomas, Ben je niet bang dat de virtuele mens, die jij aan het uitvinden bent, erg veel op jou gaat lijken en jouw grootste concurrent wordt? Jan